مقایسه اثربخشی آموزش زوج درمانی هیجان محور مبتنی بر مدل آسیب دلبستگی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس مثبت به همسر و انصراف از طلاق

چکیده

هدف: این پژوهش به منظور مقایسه اثربخشی آموزش زوج‌درمانی هیجان‌محور مبتنی بر مدل آسیب دلبستگی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر احساس مثبت به همسر و انصراف از طلاق در زنان شاغل در کادر درمان آسیب‌دیده از خیانت زناشویی در استان لرستان در زمان شیوع کرونا انجام شد.
 
مواد و روش: این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه‌های کنترل و آزمایش انجام شد. جامعه آماری شامل زنان شاغل در کادر درمان استان لرستان بود که به دلیل خیانت زناشویی همسر در دوران کرونا به مراکز مشاوره مراجعه کرده بودند. 30 نفر از این زنان به صورت تصادفی در سه گروه زوج‌درمانی هیجان‌محور، ACT و کنترل تقسیم شدند. ابزارهای جمع‌آوری داده‌ها شامل پرسشنامه احساس مثبت به همسر و پرسشنامه میل به طلاق روزلت بود. مداخلات درمانی به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای در طول دو ماه برگزار شد.
 
یافته‌ها: نتایج نشان داد که هر دو رویکرد زوج‌درمانی هیجان‌محور و ACT به طور معناداری موجب افزایش احساس مثبت به همسر و کاهش تمایل به طلاق در مقایسه با گروه کنترل شدند. زوج‌درمانی هیجان‌محور به طور نسبی اثربخشی بیشتری در افزایش احساس مثبت به همسر داشت. تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر نشان‌دهنده تفاوت‌های معنادار بین گروه‌ها و اثرات تعاملی زمان و گروه بود.
 
نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر نشان داد که هر دو رویکرد درمانی زوج‌درمانی هیجان‌محور و ACT می‌توانند در بهبود احساس مثبت به همسر و کاهش تمایل به طلاق در زنان شاغل در کادر درمان آسیب‌دیده از خیانت زناشویی موثر باشند. این نتایج می‌تواند به مشاوران و درمانگران در ارائه مداخلات موثرتر کمک کند و بهبود کیفیت زندگی و روابط زناشویی را تسهیل نماید.