نقش خودکنترلی و حساسیت بین‌فردی در نوسانات خلقی در بازماندگان خودکشی

چکیده

زمینه و هدف: این مطالعه با هدف بررسی نقش خودکنترلی و حساسیت بین‌فردی در پیش‌بینی نوسانات خلقی در افراد با سابقه خودکشی انجام شده است. درک این عوامل می‌تواند به توسعه مداخلات پیشگیرانه و درمانی بهتر برای این جمعیت کمک کند.
 
مواد و روش: این مطالعه به‌صورت مقطعی با نمونه‌ای از ۲۱۸ نفر از ساکنان تهران انجام شد که بر اساس جدول مورگان و کرجسی انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از مقیاس‌های استاندارد برای نوسانات خلقی، خودکنترلی و حساسیت بین‌فردی جمع‌آوری شد. برای بررسی روابط بین متغیرها از همبستگی پیرسون استفاده شد و تحلیل رگرسیون خطی برای ارزیابی قدرت پیش‌بینی خودکنترلی و حساسیت بین‌فردی بر نوسانات خلقی انجام گرفت. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۷ انجام شد.
 
یافته‌ها: آمار توصیفی نشان داد که میانگین نوسانات خلقی ۲۸.۳۴ (انحراف معیار = ۶.۱۲)، خودکنترلی ۷۵.۸۹ (انحراف معیار = ۸.۴۷) و حساسیت بین‌فردی ۶۳.۲۳ (انحراف معیار = ۷.۹۸) است. تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که بین خودکنترلی و نوسانات خلقی همبستگی منفی معنی‌دار (r = -0.42, p < 0.01) و بین حساسیت بین‌فردی و نوسانات خلقی همبستگی مثبت معنی‌دار (r = 0.36, p < 0.01) وجود دارد. تحلیل رگرسیون نشان داد که خودکنترلی (B = -0.29, p < 0.001) و حساسیت بین‌فردی (B = 0.22, p < 0.001) پیش‌بین‌های معنی‌داری برای نوسانات خلقی هستند و ۲۶ درصد از واریانس نوسانات خلقی را تبیین می‌کنند (R² = 0.26).
 
نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان می‌دهد که خودکنترلی پایین و حساسیت بین‌فردی بالا با افزایش نوسانات خلقی در افراد با سابقه خودکشی مرتبط است. این نتایج اهمیت بهبود خودکنترلی و مدیریت حساسیت بین‌فردی را در مداخلات درمانی برای کاهش نوسانات خلقی و پیشگیری از رفتارهای خودکشی در این جمعیت برجسته می‌سازد.